"არ ვნანობ, ქმრის ღალატის გამო ოჯახი რომ არ დავანგრიე"

ცხოვრებაში ზოგჯერ გაუგონარი ამბები ხდება. ისეთი რამ გვემართება, რასაც ვერასდროს წარმოვიდგენთ, იმას გვაბრალებენ, რასაც აზრადაც არ გავივლებდით... ჩვენი რესპონდენტი, ეკა, ქმრის ღალატს მოთმინებით შეხვდა, რადგან უკვე გამოცდილი ჰქონდა დანგრეული ოჯახის სიმწარე მშობლების მაგალითზე. მეტიც, მომხდარში თავს იდანაშაულებდა და პასუხისმგებლობას არ გაურბოდა, თუმცა რა თქმა უნდა, საშინლად იტანჯებოდა იმის შეგნებით, რომ საყვარელი მამაკაცის სიყვარულში სხვა, მესამე ეცილებოდა. და მაინც, იმ ქალის მიმართ გულში ბოროტება არ გაუვლია. არადა სწორედ მისი წრისგან შეხვდა ათასგვარი უსიამოვნება, შეურაცხყოფა. ახლა ეს ყველაფერი წარსულშია, მის ცხოვრებაში კი სიმშვიდე და ჰარმონია დაბრუნდა. რა გზა გაიარა აქამდე, ეკა თავად გვიამბობს:
– 6 წლის ვიყავი, ჩემი მშობლები რომ გაიყარნენ. მამა ჩუმი კაცი იყო, ყვირილი არ სჩვეოდა. დედასაც არასდროს ეჩხუბებოდა, არც ეკამათებოდა. დედა თუ საყვედურის კორიანტელს დააყრიდა (ესეც ძალიან იშვიათად ხდებოდა), მამა სხვა ოთახში გადიოდა და კარს გაიხურავდა. ჩემი მეზობლის, ანანოს მშობლები კი სულ ჩხუბობდნენ, თანაც ისე, რომ მეზობლები ფანჯრებს ხურავდნენ. ანანოს ბებია, მარო, რძალს წინ ეფარებოდა, თავგამოდებით იცავდა. სულ მიკვირდა, ასეთი მოჩხუბარი წყვილი ერთად როგორ ცხოვრობდა. რომ გაყრილიყვნენ, მიზეზს არავინ იკითხავდა, მათი ყვირილისგან ყველა გულშეწუხებული იყო. აი, ჩემი მშობლების გაყრა კი მათთვის რებუსივით დარჩა. ჩემთვის ხომ საერთოდ დიდ ტრაგედიად იქცა. მამაც ძალიან მიყვარდა და დედაც.
– მშობლებმა გაყრის მიზეზი როგორ აგიხსნეს?
– დედამ მითხრა, მე და მამაშენმა ერთმანეთი ცოტა დავღალეთ, გადავწყვიტეთ, დროებით ცალ–ცალკე ვიცხოვროთ და მერე ვნახოთ, შეიძლება შევრიგდეთო. მამამ კი მითხრა, სხვაგან რომ ვცხოვრობ, ეს იმას არ ნიშნავს, მიგატოვე, ძალიან მიყვარხარ და კვლავ ჩემი უპირველესი საზრუნავი ხარო. ისიც კი ვიფიქრე, ჩემმა მშობლებმა შესაძლოა გაყრის მიზეზი თავადაც არ იციან–მეთქი, ხოლო, როცა გავიზარდე და გავთხოვდი, მერე მივხვდი, რომ მათ შორის შეუთავსებლობა იყო. ერთმანეთი უყვარდათ, მაგრამ გაგების ხიდი ჰქონდათ ჩატეხილი.

– თქვენ ქორწინებაში გაგიმართლათ?
– ჩემს ქმარს, კაკის, 20 წლის ასაკში გავყევი. ის 22–ის იყო. 5 წლის შეყვარებულები ვიყავით, როცა დავქორწინდით. სულიერად, ინტელექტუალურად და მენტალურადაც ერთმანეთთან ძალიან ახლოს ვიდექით, მაგრამ სქესობრივად ერთმანეთს ვერ გავუგეთ. ჩვენ შორის შეუთავსებლობა იყო, იმდენად, რომ სექსოპათოლოგთანაც დავდიოდით კონსულტაციებზე. ფრიგიდული ქალი ნამდვილად არ ვიყავი, მაგრამ ქმართან ინტიმური სიახლოვით ვერც მე ვკმაყოფილდებოდი და ვერც მას ვანიჭებდი სიამოვნებას. უკაცრავად ამ თემაზე რომ ვსაუბრობ, მაგრამ მინდა, გულწრფელი ვიყო.
– სექსოპათოლოგის კონსულტაციებმა შედეგი მოგცათ?
– მხოლოდ დროებითი. ალბათ ეს მხოლოდ შთაგონების მომენტი იყო. რამდენი ქალია ქმრის გვერდით დაუკმაყოფილებელი, ხშირად ამას არც აღიარებენ, მალავენ. ქმართან ისე ცხოვრობენ, რომ ამას არც აგრძნობინებენ. მე კი არ შემეძლო ტყუილში ცხოვრება, მით უფრო, საყვარელ მამაკაცთან ვერ ვითვალთმაქცებდი. ჩემმა გულწრფელობამ ის ნაყოფი გამოიღო, რომ დაუკმაყოფილებლობის შეგრძნება ქმარსაც გაუჩნდა, რამაც ბიძგი მისცა, დროდადრო სხვა ქალთან წასულიყო.
– რაც უნდა ედოს სარჩულად, დამეთანხმებით, ეს მაინც ღალატია. ქმრის ასეთ "გვერდით" ურთიერთობებს ეგუებოდით?
– თავიდან არ ვიცოდი, ქმარი თუ მღალატობდა. ვერც ვხვდებოდი და ვერც წარმოვიდგენდი, ვინაიდან კაკი ბუნებით ერთგული ადამიანია და მოღალატეებს ყოველთვის მკაცრად განიკითხავდა. ერთხელ ჩემმა მეგობარმა, ტატამ, მითხრა, კარგახანია, საგონებელში ვარ, გითხრა – ვაია, არადა უთქმელობაც აღარ შეიძლებაო. ცუდად მენიშნა და გული კინაღამ შემიღონდა, სანამ მეტყოდა. ბოლოს, როგორც იქნა, გაბედა და გამიმხილა, კაკის ვიღაც ქალთან ერთად ხედავენო. მაშინვე ქმრის დაცვა დავიწყე – ალბათ თანამშრომელია და ერთად უწევთ საქმეებზე სიარული–მეთქი. ბარ–რესტორნებშიც ხედავენო. ალბათ სამსახურიდან სტუმრები დაჰყავთ–მეთქი. ვერაფრით ვიჯერებდი. ბოლოს ისეთი ფაქტები დამისახელა, დავეჭვდი და ძიება დავიწყე.
აღმოჩნდა, რომ, ჩემ გარდა, ყველამ ყველაფერი იცოდა. საშინელ დღეში ჩავვარდი. თანამშრომელმა გოგომ მითხრა, ჩემი სახლის მეზობლად ნაქირავებში ხვდებიან ერთმანეთსო. ისე ვიყავი, ყველა და ყველაფერი მაღიზიანებდა. თანამშრომელზეც გავბრაზდი, თუ ეს იცოდა, როგორ დამიმალა–მეთქი.
– ასეთ დროს დუმილს იმიტომ ამჯობინებენ, რომ ოჯახს ზიანი არ მიაყენონ.
– ამ თემაზე საუბარს ჩემთან ყველა გაურბოდა. მარტო ტატამ გარისკა, რისთვისაც მისი ძალიან მადლობელი ვარ. ფაქტობრივად ჭურიდან ამომიყვანა. ვინ იცის, რამდენი დამცინოდა ზურგს უკან, ალბათ სულელად მთვლიდნენ, ქმარზე ყველგან აღტაცებით რომ ვსაუბრობდი.
– ქმართან როდის გაამჟღავნეთ, რომ მისი რომანის შესახებ იცოდით?
– როცა დავრწმუნდი, რომ ეს სიმართლე იყო, კაკის დაველაპარაკე. ვუთხარი, მე და შენ, რაც უნდა იყოს, კარგი მეგობრები ვართ და ასეთი რამ რატომ დამიმალე–მეთქი.
– ფიქრობდით, რომ ქმარს უნდა მოეყოლა თქვენთვის თავისი გატაცების შესახებ?
– ერთმანეთთან ისეთი ურთიერთობა გვქონდა, რომ კაკის ეს ფაქტი ჩემთვის არ უნდა დაემალა. მის ცხოვრებაში რაც ხდებოდა, მისგან უნდა გამეგო და არა – სხვისგან. სამასხარაო, დასაცინი და საჭორაო არ უნდა გავეხადე.
– ანუ დამალვის ფაქტს ღალატზე მნიშვნელოვნად თვლიდით?
– ყველაფერი რომ ავწონდავწონე და გავაანალიზე, მივედი დასკვნამდე, რომ ჩვენს სიტუაციაში მესამე პირის გაჩენა სრულიად მოსალოდნელი იყო. ამ მხრივ, თავს ვიდანაშაულებდი, მაგრამ არც ტყუილში ყოფნა შემეძლო.
– ქმარმა რა გიპასუხათ?
– უარყოფა არ უცდია, რთულად, მაგრამ მაინც დამიდასტურა.
– ამ ყველაფრის შემდეგ როგორ გააგრძელეთ ცხოვრება?
– ძალიან გამიჭირდა, უმძიმეს მდგომარეობაში ჩავვარდი. კაკის მოვთხოვე, არჩევანი გაეკეთებინა – ან იმ ქალთან დაესრულებინა ურთიერთობა, ან ჩემთან. დარწმუნებული ვიყავი, ქმარს ვუყვარდი, მაგრამ ვერც იმ ქალს თმობდა. მართალი გითხრათ, კაკი, ყველაფრის მიუხედავად, მაინც ძალიან მიყვარდა და იოლად ვერც დავემშვიდობებოდი, თანაც უკვე შვილები გვყავდა. ბავშვები მამას ეთაყვანებოდნენ. არ მინდოდა, მათაც ჩემი ბავშვობის ხვედრი გაეზიარებინათ.
– შვილებმა ეს ამბავი შეიტყვეს?
– ვცდილობდით, მათთან არაფერი შეგვემჩნია. ჩემი მთავარი საზრუნავი მაინც ბავშვები იყვნენ, სულიერ ტრავმას ვერ მივაყენებდი. ერთხელ მეზობლის ქალმა, ენაჭარტალა ვერიკომ, ჩემს გოგონას ჰკითხა, მამაშენი რაღაც აღარ ჩანს, იმ ქალთან ხომ არ წავიდა, ეგ ვინ ყოფილა, დედაშენისთანა ანგელოზს გული ატკინაო. ბავშვი დაზაფრული მოვიდა და ჩამეკითხა – ის ქალი ვინ არის, ვისზე მეკითხებოდა ვერიკო დეიდა ან როდის იყო, მამა გულს გტკენდაო (შვილებს ჩვენი დაპირისპირება არასდროს უნახავთ). ხუმრობით ვუთხარი, ქალბატონი ვერიკო სერიალების ყურებაში ისეა ჩართული, რომ ფილმი რეალობაში ერევა–მეთქი. საუბარი სხვა თემაზე გადავუტანე. ვერიკოს კი ამ საკითხზე ჩემს შვილებთან საუბარი ავუკრძალე.
– ამასობაში ქმართან ურთიერთობა როგორ გრძელდებოდა?
– ვეცადე, ოჯახი შემენარჩუნებინა. სამწუხაროდ, ეს ჩემი თავმოყვარეობისა და ნერვების ფასად დამიჯდა, მაგრამ ვფიქრობ, ნამდვილად მიღირდა.
– კაკი საყვარელს ჩამოშორდა?
– როგორც ჩანს, მაინც არ ამთავრებდა ურთიერთობას. იმ ქალს კაკისთან მიმართებაში სერიოზული მიზნები ჰქონდა.
– გულისხმობთ, რომ მისი ცოლობა უნდოდა?
– თავის საახლობლოში ხმას ავრცელებდა, კაკი ცოლს გაშორდა და ჩემი შერთვა უნდაო. ჩემზე ცუდ რაღაცეებს ლაპარაკობდა. მე კი ამ თემაზე არავისთან არაფერს ვამბობდი, ის ქალი არასდროს მიძაგებია, ვფიქრობდი, თავისი ცოდვაც ეყოფა, წიხლი რატომ უნდა ჩავარტყა–მეთქი. ნაცნობები მოდიოდნენ და ჭორ–მართალს მეუბნებოდნენ. ზოგს მართლა გული შესტკიოდა, ზოგს კი უბრალოდ სეირის ყურება უნდოდა. ყველა და ყველაფერი მაღიზიანებდა.
ერთ დღეს უბედური შემთხვევა მოხდა. მოულოდნელად იმ ქალს ქუჩაში მანქანა დაეჯახა და დაიღუპა. ამაზე არანაკლებ საშინელი იყო ის, რომ მისმა ნათესავებმა და ოჯახის წევრებმა ეს მე დამაბრალეს.
– მკვლელობას გდებდნენ ბრალად?
– ირწმუნებოდნენ, თითქოს იმ ქალს მომაკვდინებელ ჯადოს ვუკეთებდი და მის დაღუპვას ვცდილობდი, არადა არც მკითხავების მწამდა და არც ჯადოს გაკეთების. ჩემდა სამწუხაროდ, არც ეკლესიურად ვცხოვრობდი. ქალის ნათესავები სამსახურში მომივარდნენ და ერთი ამბავი დამაწიეს. ისე გამოვიდა, თითქოს ის ქალი კი არ მდგარა ჩემს გზაზე, ის კი არ მინგრევდა ოჯახს და ცხოვრებას, არამედ პირიქით – მის ბედნიერებას ვამსხვრევდი. მისი სიცოცხლის ხელყოფაშიც რომ დამადანაშაულეს, ამაზე ხომ საერთოდ გავგიჟდი. ისეთ დღეში ჩავვარდი, ბავშვების მოვლის თავიც აღარ მქონდა. სულ მესიზმრებოდა, თითქოს იმ ქალის ნათესავები სახლში თავს მესხმოდნენ და შვილებს მიკლავდნენ. ერთი სიტყვით, კოშმარში ვიყავი.
– თქვენი ქმარიც დაადანაშაულეს მომხდარში თუ ამ სიტუაციიდან "მშრალად" გამოვიდა?
– ჩემს ქმარს რატომღაც არ ეხებოდნენ, პირიქით, სასიძოდ და ჭირისუფლადაც თვლიდნენ.
– კაკი არ შეეცადა, ეს მძიმე სიტუაცია თქვენთვის აეცილებინა?
– იმ ქაჯებთან რას გახდებოდა?! მიკვირს, მათთან ურთიერთობა რომ ჰქონდა. სახლში ვერ ვჩერდებოდი, მეშინოდა, სულ ქაჯები და ეშმაკები მელანდებოდა. ამიტომ ბინა გამოვიცვალეთ.
– ახლა როგორ ცხოვრობთ?
– ღვთის მადლით, ეკლესიური გავხდი. ქმართანაც ურთიერთობა ყოველმხრივ დავალაგე. კაკიმ დანაშაული მოინანია.
საშინელებაა, მაგრამ სულ ვფიქრობ, ნუთუ იმ ქალის სიკვდილი იყო საჭირო, რომ ჩვენს ოჯახს თავისი სახე დაებრუნებინა? ის პრობლემაც მოგვეხსნა, რამაც თავის დროზე ღალატი გამოიწვია. ჩვენს ურთიერთობაში ახალი ეტაპი დადგა – ჰარმონიის და იდილიის. შეიძლება ითქვას, შეყვარებულებივით ვართ. არ ვნანობ, ქმრის ღალატის გამო ოჯახი რომ არ დავანგრიე. ღმერთმა არ გამწირა და დიდი სიყვარული დამიფასა.
ნანა კობახიძე